داروهای خواب آور

بنزودیازپین ها از جمله داروهائی هستند که برای درمان بیماری های اعصاب و روان تجویز می گردند، ولی در صورت مصرف نا به جا بسیار خطرناک و اعتیاد آورند. این داروها که به دو گروه عمده تقسیم می شوند اغلب برای درمان بی خوابی و افسردگی تجویز شده و مورد استفاده اند. گروه اول بنزودیازپین ها هستند که شامل دیازپام ها، اگزازپام، کلونازپام، لورازپام، قلورازپام، کلرودیازپوکساید و...  می باشند و گروه دوم که اربی تیورات ها نام دارند شامل فنوباربیتال و سکوباربیتال می باشند که در پزشکی به عنوان داروی ضد اضطراب، درمان بی خوابی، تشنج، شل کننده عضلات و رفع علائم ناشی از ترک اعتیاد تجویز می گردند. در هر حال افرادی که به این مواد وابسته هستنـد، (معتادین) معمولاً در یکی از سه گروه زیر قرار دارند. ١. بیماران مبتلا به افسردگی یا اختلالات روانی که دوز بالائی از این داروها را برای مدت طولانی مصرف می کنند. ۲. افرادی که به طور خودسر و برای درمان بی خوابی و کاهش اضطـراب از این داروها سود می جویند و ٣. افراد وابسته به انواع مواد مخدر که برای رفع عوارض ناشی از ترک اعتیاد زیر نظر پزشک یا به صورت اختیاری این داروها را مصرف می نمایند. داروهای یاد شده از طریق گیرنده ی گابا در بدن عمل می کند که این گیرنده ها باعث باز شدن کانال کلر گردیده و زمینه ورود کلر منفی به نرون را فراهم می آورند. درهنگام مسمومیت از این داروها علائمی نظیر گیجی، افت علائم حیاتی و ضعیف شدن رفلکس ها آشکار می شود که در این گونه از موارد وادار کردن بیمار به استفراغ و تخلیه معده ضروری است. مطالعات انجام شده بر روی بنزودیازپین ها نشان می دهد که این داروها پس از یک ماه مصرف ایجاد وابستگی می نماید و در هنگام قطع مصرف هم بسته به تعداد و دفعات استفاده علائم محرومیت ناشی از آن در بین ۲۴ تا ٧۲ ساعت به اوج خود می رسد. علائمی نظیر لرزش، بی خوابی، بی اشتهائی، تهوع، استفراغ، کاهش فشارخون، تب بالا و تشنج که درهنگام قطع ناگهانی و یک باره آن در اغلب موارد منجر به اغما و مرگ می شود. در هر حال چیزی که امروزه ثابت گردیده، آن است که نخوردن پیش بینی نشده این داروها امکان پذیر نیست و باید به صورت تدریجی و به شکل منظم کاهش یابد تا عوارض ناشی از ترک آن به حداقل ممکن برسد.

 .منابع این نوشتار محفوظ است